Mehmet ve Fatma Meter, depremin ardından yedi ailesini toprağa verdi.
Uyarı: Bu yazıda bazı okuyucularımızı rahatsız edebilecek unsurlar bulunmaktadır.
Aracımızla karlı dağlara doğru giderken arkamıza dönüp baktığımızda Gaziantep şehrini görüyoruz.
Merkezden uzaklaştıkça benzer görüntüler bizi karşılıyor. Köy köy aynı yıkıcı yaraları taşıyor.
Ördekdede adlı küçük bir köyde duruyoruz ve ölülerin yaşayanlardan fazla olduğu bir toplulukla karşılaşıyoruz.
Bu, haritalarda zerre şeklinde görülen deprem bölgesinde birçok yerde görülen acı bir gerçektir.
Bu uzak yerde, bulmayı umduğumuz son şey, bir ateşin etrafında toplanmış çay içen iki Londralıydı.
Mehmet ve Fatma Meter, Kuzey Londra’daki Finsbury Park’ta yaşıyor. “Bu deprem her şeyi yerle bir etti” diyor Fatma şalıyla göz yaşlarını silerken. Mehmet, “Depremden önce kardeşimin cenazesi için Türkiye’ye gelmiştik ama şimdi ailemizden yedi kişiyi gömmek zorunda kaldık” diyor.
Tüm bu değerli hayatların nerede kaybolduğunu göstermek için bizi yürüyüşe çıkarıyorlar.
Şimdi, kırık tuğlalar, bükülmüş metal parçaları ve tozlu moloz karışımı olan yıkılmış köyün içinden geçiyoruz.
Fatma Metre yolu gösterir ve durur, enkazın ilk üç akrabasının öldüğü köşesini işaret eder:
“Onları kurtarmaya çalıştık. Oradan bir ses geldi, biz de yardıma koştuk. Ali enkazın altından “Kurtar beni, kurtar beni” diye bağırıyordu.
“Ali’yi kurtardık ama Şemse, Kemal ve Ayşe’den ses çıkmadı, hiçbir şey yok.”
Kemal ve Ayşe karı kocaydı ve kızları Ayşe henüz 16 yaşındaydı.
Evden sağ kurtulan 20 yaşındaki oğulları Alican ise bacağı kırık olarak hastanede yatıyor.
Fatma Metre “Önceki gün beraber yemek yedik. Bir gün sonra bu insanların hepsi öldü. Nasıl inanayım?” diyor.
Fatma Metre, cesetleri enkazdan çıkarıp cenazeye taşımaya nasıl yardım ettiğini anlatırken başını sallıyor. Birinin hayatta kaldığına inanmak zor. Ancak 87 yaşındaki Abdi Meter enkazdan çıkmayı başardı.
Kaynak, Getty Resimleri
Batıklardan biri Mehmet Metre’nin babasının evine ait.
“Sandelyesi bir duvara düştü ve kaçması için bir yol oluşturdu. “Hayatta kaldığına inanamıyorum.”
Mehmet Metre yolun birkaç adım ilerisindedir ve kendisini rahatsız eden bir görüntüyü anlatmaya başlar: yeğeni Umut Efe’nin cansız bedeninin görüntüsü…
“Bir koltuk gökyüzüne doğru itildi. Sonra gözlerimin içine bakan yüzünü gördüm. İki gün önce ölmüştü ve rengi değişmişti. Neredeyse beş yaşındaydı” diyor.
Görüntü ona hâlâ acı veriyor ve ellerini yüzünün önünde sallayıp arkasını dönüp ağlamaya başlıyor.
Bu yıkımda bir teselli varsa o da depremin kış aylarında meydana gelmiş olmasıdır. Çünkü kışın burada daha az insan yaşıyor.
Yaz aylarında durum farklıdır. Fransa, Almanya ve İngiltere diasporasından gelen Türkler yaz aylarında memleketlerine dönüyor, akrabalarıyla buluşuyor ve çocukluk anılarının nostaljisini yaşıyor.
Londralı tır şoförü Siho Yükselir, ailesinin evinin enkazının önünde duruyor.
Yolun biraz ilerisinde Siho Yükselir ile karşılaşıyoruz. 30 yıldır London Borough of Golders Green’de yaşayan bir kamyon şoförü.
Ailesinin yıkık dökük evine baktığında, son günlerde tanıştığımız pek çok insanda gördüğümüz inançsızlığı ve öfkeyi şöyle yansıtıyor:
“Çok çok şok oldum. Sürekli ağlıyorum. Ben bu köyde doğdum.
“Her şeyimi kaybettim. Sigorta yok, hiçbir şey yok ve devlet yardım etmiyor. Yine kendimiz yapmak zorundayız.”
Şimdilik, acı ve bitkinliğin ortasında, bu yaralı topluluğu yeniden inşa etmek çok büyük ve muhtemelen imkansız bir görev gibi görünüyor.
Ördekdede’den ayrılmadan önce Fatma ve Mehmet Metre’ye İngiltere’ye ne zaman döneceklerini soruyorum.
“Nasıl geri dönebilirim? Bilmiyorum. Londra’ya nasıl geri dönebilirim?” diyor.
Türkiye böyle bir durumdayken vatanını terk edemez.
Katkıda bulunanlar Naomi Scherbel-Ball ve Doğu Eroğlu’dur.
Yoruma kapalı.